Ergens in maart zijn Andy schleck en 1302 voor het eerst hun rit voor de kilometervreter gaan uittesten. Die bestond toen enkel uit virtuele bestanden. Maar toen brak het coronaspook uit die ons in lockdown stak en vele groepssportbeperkingen oplegden waardoor we met al onze evenementen zijn moeten schuiven en aanpassen.

Zo hebben we alsnog het weekend en het Intern Kampioenschap kunnen redden. Onze kilometervreter die normaal ergens in juni gepland was, viel echter uit de boot wegens geen geschikte datum in de vakantiemaanden juli en augustus. Maar door een lichte druk van de mannen die Parijs-Kortrijk willen rijden en die graag een voorbereidende rit wilden is de kilometervreter alsnog opgevist. Andy heeft dan nog enkele correcties aangebracht aan de maartversie waardoor de rit klaar was voor gebruik.

De datum werd op 30 augustus geprikt. Een ideale afsluiter van de vakantie.

We mochten nog lastminute affirmeren. Er vielen 13 inschrijvingen binnen bij de organisatie die bestond uit de familie schleck , aangevuld door 1302. Maar ook 1 twijfelgeval die naar hij zei een mooiweercoureur is. Hij had nl. de weerkaarten bestudeerd en daar de voorspellingen niet rooskleurig waren was hij twijfelachtig.

En toen brak de dag van de waarheid aan. Mijn eerste reflex was toch even checken hoe het nu zat met die voorspellingen. En als wonder was het droog met een lichte bries. Vlug enkele bakjes koffie en de nodige calorieën verorberd want we zouden toch een 8 tal uur op onze fiets zitten. We hadden afgesproken om 7u30 op onze gebruikelijke startplaats. De zon was reeds wakker en 12 van de 14 voorinschrijvingen waren aanwezig zijnde 1302, Andy Schleck, Greet Dorine, Ann, Tom, Pamper, Drummer, Sala, Keeper, Groene Gevaar en mezelf. 

Onze 13e man zijnde Ulrits maakte gebruik van de 5minutenregel en onze 14e man stuurde zijn kat.

Overtollige bagage en kledij werd  met papa Schleck meegegeven daar hij ons ging bevoorraden op de tussenstop ergens rond km 120.

Iedereen was opgezet omdat het droog weer was en omdat we er een mooie dag wilden van maken.

Met een economisch correcte snelheid die voor iedereen haalbaar was en met onze sterke beren voorop kwamen we eerst langs Tiegemberg en bijgemeenten en wegen noordkant van Oudenaarde die we zelden aandoen. Daarvoor doen we het! Maar zo langzamerhand doemden voor ons vele donkere wolken op maar als bij wonder konden we de regenbuien telkens ontwijken daar het parcours telkens de juiste kant uitging. We werden er als het ware euforisch van. De route bracht ons in onontgonnen gebied rond Zinchem, Gavere, Baaigem, Oosterzele en het mooie was dat we telkens door die kleine dorpjes hierrond reden. Afleiding was er voldoende voor onze ogen en een pluim voor de routeplanners.

De steenwegen werden nagenoeg volledig vermeden van de vaartwegen kwamen we slechts sporadisch stukjes tegen. Dus geen rechte strepen. Daar we het Terdewiel (niet voor bleiters) zijn en we ons flandrien gevoel graag wat aanwakkeren zaten er her en der kasseistroken en grove grintstroken tussen waar het telkens elk voor zich was omdat hier moeilijk gedoseerd kan worden (slechts 1 lekke band op 1 van die stukken). Onze vrouwen hebben hier duidelijk hun mannetje gestaan tussen toch wel 6, 7 getrainde heren maar ook onze nieuwe Tom (hoe was dat weer zijne nieuwe bijnaam) die tot nog toe 2 ritten met de C equipe als bagage had, wat reiservaring betreft, reed hier als een volleerde Terdewieler mee met de groep. Waarvoor een dikke bravo !

Zo langzamerhand werden onze vergezichten belemmerd door de vele wolken. We zaten ondertussen al een eind in Oost-Vlaanderen te fietsen ergens ten zuiden van Gent en Lokeren. Hoe mooi is deze regio niet. Als bij wonder hebben we het droog kunnen houden tot ergens rond 11 uur. Regenjassen werden uitgehaald en de moed werd samen geschraapt (we wisten wel dat we ergens rond 12u30 op onze bevoorradingsplaats zouden aankomen) en plichtsbewust bleven we verder rijden. De vlotte praatjes werden iets stiller of was het door toedoen van de vele mooie kortgezichten.

Er werd me getipt dat ergens rond km 92 een mooie indrukwekkende brug ging tevoorschijn komen. Ik schraapte alle moed tesamen om deze op mijn naam te schrijven maar mijn medestrijder zijnde de Pamper bleef tot 5 meter voor top rustig ademen terwijl ik al aan het puffen was. Als bij slag gaf ik deze poging op. Ik weet ook wel dat ik gene bruggenpakker ben genre Boxeur maar een beetje druk zetten moet kunnen want cadeau’s en coureurs zijn niet zo beste vriendjes.

Via een stuk natuurgebied onder Lokeren (Molsbroek) en de vele landerijen en hier en daar een pareltje van een kasteel en landhuis kwamen we tenslotte uitgeregend en doorweekt aan in een boerderij die blijkbaar toebehoord aan nonkel Ann. 

Den traiteur van dienst zijnde Bart had alles al klaargezet en coronaproof konden we ons middagmaal nuttigen (brood, beleg, groetjes, fruit verse-Greet-made-cake, gemberfruitsap, eieren,..)

Droge kledij werd aangetrokken. Maar door onze stilstand kwam al vlug het koudegevoel opdoemen. Bij een periode van lichtere regen besloten we onze terugweg aan te vangen (daar onze vrouwen nog in een opbouwende fase zitten en onze Tom niet enkele stappen wou overslaan in zijn fietsgebeuren) werd de groep uitgedund tot 9 stuks. Ook bij deze nog eens een welverdiende bravo voor de Mixer, Greet Rebbeke en Tom want jullie hebben het schitterend gedaan en als volwaardige a’s meegereden.

Om onze lichaamstemperatuur wat op te drijven werd het tempo iets strakker gehouden maar toch comfortabel genoeg om mooi compact te rijden. Nu eeder allangs de voor mezelf mooiste regio van België zijnde de Zwalmstreek. De mooie uitzichten bleven maar het was raden naar de details. Pas toen we eenmaal in meer gekende regionen terug kwamen rond Oudenaarde begonnen we in droge periodes te fietsen. Enkel een 2de platte band en een plaspauze heeft ons voet aan grond gebracht.

Maar toen doemde een bieuw spook op. De voorspelde 4 beaufort noorderwind ! Kheb hier vooral een sterke Pamper, Drummer, Keeper, Ulrits en Groen Gevaar gezien . Zelf heb ik een stukje zitten beuken tegen de wind. Ewel mijn benen hebben het gevoeld.

Maar toen zowaar ergens rond Avelgem zaten scheurde het wolkendek open en kwamen er zowaar zonnestralen door. Dit gaf ons zowaar vleugels die we nodig hadden om nog een pintje te drinken bij korba en nog wat na te kaarten over onze mooie dag.

De scenarist van de kilometervreter had alles tot in de puntjes geregeld maar hier heeft hij toch een fout begaan. Korba was nl. gesloten. Iedereen keerde uiteindelijk huiswaarts met een voldaan gevoel van een mooie kilometervretereditie die zekers een droge herkansing verdient. Voor mij was het een topdag en hopelijk voor alle anderen ook. Alvast bedankt voor deelname en een grote merci voor de familie Schleck en 1302 om dit mogelijk te maken. We kijken al uit naar de editie van 2021.

Thx voorzitter Pyjama