Beste vrienden van de kilometervreter, dit korte verslag is een lofzang. Nooit alles omvattend, steeds gekleurd, geen tijdslijn, misschien zoals het zou kunnen geweest zijn, voor sommigen. Eerst en vooral proficiat aan Kenan en Rudi die een prachtige en gevarieerde route samenstelden. Verbeteringen en aanpassingen om de fietservaring meer diepte te geven. Kerkwegels, steegjes en veldwegen voerden ons uit Kortrijk weg. Een stap-eens-van- je-fietsbrugje over het Spierekanaal op de grens  met Frankrijk deed ons al eens glimlachen. Ondertussen was iedereen al overtuigd dat een goed regenvestje wel degelijk een verschil maakt. Hier wil ik al de voorrijders bedanken. Geheel de dag hielden ze het tempo voor iedereen haalbaar. Het tempo getemperd tot iedereen weer mee was tijdens het vele draai- en keerwerk van het eerste fietsuur. De diverse ondergronden maakten van dit werk  geen sinecure.

Een beetje verder bracht meer open terrein een mooie cadans in de groep die wel nu en dan gebroken werd door een plaspauze of een platte band. Daar komt Ronald op de proppen die in een handomdraai en omdat het regent en iedereen rap verder wil, de binnenbanden verving. De plassers kwamen nog uit de bosjes en we konden alweer fietsen. Nog meer lofzang voor Ron en in de namiddag ook Stijn die de gaatjes dichtfietsen en hier en daar iemand uit de wind zetten. Ondertussen werd er klappertandend gebabbeld. De volgwagen met Desker en Danylight, beiden met fototoestel om de hals, stond op strategische plaatsen om ons van fourage, courage en een extra truitje te voorzien, waarvoor alweer dank.

Net op tijd was er de middagpauze waar we met open armen werden ontvangen in café vélo club royal te Pommeroeul. Eigen kleedkamer achter het gordijn, warme soep, een warmtestraler om de bibber uit ons koude botten te jagen. Allemaal coronaproof, al kon de 1,5m afstandsregel in de veranda niet 100% gegarandeerd worden. Hierbij wil ik toch ook alle deelnemers aan onze rit feliciteren met hun inspanning op de fiets als om de groepssfeer goed te houden. Na de middag kozen Daddy Blue en den Tjoolder voor een vlakkere rit naar huis. Hun teller tikte toch aan tot 180km. Tine, Marlies en Gudrun reden na de middag huiswaarts nadat ook zij hun grenzen hadden verlegd.

Langzaam klaarde het weer op, de wind zat vrij gunstig, we kregen zelfs een waterzon te zien eens we het kasteel Belloeil voorbij waren. De Keeper en Jerresterre deden toch ons hart en slag of drie overslaan toen ze in de bocht naar beneden tegen de grond gingen. Een tafereel zoals in een stripverhaal, verstrengeld tussen elkaar en hun fietskaders. Een beetje bleekjes. Hopelijk houden ze er geen ongemakken aan over. De snel aankomende auto kon op tijd stoppen.

Ondertussen naderden we de pittige finale over drie heuvelruggen in Le Pays des Collines. In de avondzon. Prachtig. De hellingen leken op het eind van de dag wel muren om tegenop te rijden. Ineens werd het een stuk stiller in de groep en raakten flauwe grappen op de achtergrond. De groep werd wat langer, een binnensmondse vloek vermengde met het geluid van zanderig schakelende derailleurs. Blijven eten en drinken terwijl de maag al opgeblazen lijkt. Na klimwerk gelukkig ook afdalingen. Als je moet remmen hoor je het van Wannes die vandaag al nieuwe remblokjes monteert. Net op tijd kwamen we in door iedereen gekend terrein zodat de krachten gedoseerd konden worden: rechts de Kluisberg, links de Mont St. Aubert. We roken de pils en Lasagne van Korba, met dank aan Celine, reeds van verre en het smaakte. Nogmaals dank aan alle deelnemers voor deze topdag samen.

Alle foto’s van de kilometervreter 2021 vind je hier.