Daar we in 2020 een fantastisch weekend beleefden tijdens de 1ste editie van Parijs – Kortrijk, en het enthousiasme groot was om hier een vervolg aan te breien, werd al tijdens de afsluitende drink aan de aankomst beslist dat dit een nieuw en wederkerend gebeuren moest worden op de agenda van terdewiel. Dat het uiteindelijk Kortrijk – Amsterdam werd, konden we ergens begin augustus via ons communicatiesysteem Whatsapp lezen. Al snel werd dit een afgesloten groep met enkel de gegadigden (dit om de andere leden niet teveel te storen). De organisatie (Hilde en Ultra) werd midden augustus ietwat nerveus wegens amper 6 inschrijvingen. Door toevalligheden werden er uiteindelijk 3 kersverse renners toegevoegd zijnde Jonas en Yannick van fietswinkel Veloots en ene Arnout. Alle 3 hebben op 1of andere manierwel connectie  met leden van terdewiel maar het zou wel een vuurdoop worden betreffende deelname aan een officiele rit. Quoi introductie kan dit wel tellen. Direct de Karsten uithouding/volume en sociale Leer op tafel. In de laatste weken werden de plannen uitgevouwd.  De route werd doorgestuurd, hotel geboekt. De cammionette werd gereserveerd en die zou door 2 terdewielvrouwen zijnde Hilde en de Mixer worden bestuurd.  In de laatste week voor dit gebeuren moest Strontkarre helaas afhaken wegens een familiaal noodgeval (zeer jammer want onze hij is een goede sfeermaker). Ook de Mixer moest helaas haar deelname annuleren en dit ook wegens familiale omstandigheden. In allerijl moest Hilde nieuw gezelschap zoeken om de volgwagen te bemannen. Het werd uiteindelijk Annelies, een vriendin van Hilde. Bij de Whatsapp communicatie begon ik toch wat nervositeit vast te stellen. Het zou een mooie, warme dag worden met als toetje  een 3/4 Beaufort wind die we de hele dag gingen moeten trotseren. In de communicatie werd ik al de kop op gedrongen. Ik liet begaan. Ik wist wel beter. Wat teamspirit en samenwerking betreft zitten we bij Terdewiel op de juiste plaats.
We spraken af om 5u30 op het halenplein. Dit om effectief om 5u45 te vertrekken. Met de 5 minutenregel stonden we met 8 stuks paraat. Ultra, Buffelke, Davitamon, de Keeper, Arnout, Jonas, Yannick en Pijama. Onze 9e renner, The Groove, de benjamin van het pak, kwam gelukkig pal op tijd aan. We zullen dit maar onder jeugdzonde classeren.  Met onze lichtjes aan en om onze overzet in breskens niet te mankeren  werd er met een strak tempo gestart. De rechte streep langs de Leie namen Ultra en mezelf voor rekening (kopwerk). Ergens rond 7u werd de beloofde zon verwacht. Helaas was die nergens te bespeuren. Ze zat achter een dik wolkenpak en mede hierdoor bleef het toch wel redelijk frisjes. De Leie verlatende liet ik me wat uitzakken, dit wegens geen gpsbestand, maar vooral om een kennismakingsronde te maken met onze nieuwe renners en de anderen. Verstaanbaar dat die nieuwe nog wat de kat uit de boom keken want per slot van rekening wisten ze niet hoe en hoe snel deze trip ging verlopen.  Den Arnout kon zich wegsteken achter zijn laatste avondmaal die in tijd en alcoholgebruik wat uit de hand was gelopen. Gelukkig nam onze Buffel het voortouw en dit nog steeds met Ultra. Eenmaal onze lichtjes uit kwamen in de voor ons nieuwe stukken terecht (hier doe ik het toch voor, genieten en ontdekken met de ogen). We spreken hier over regio Nevele, Eeklo, Sint-Laurence (hier had ik toch een stunt verwacht van onze Laurens, maar helaas). De stunt kwam weliswaar  uit onverwachte hoek. De 2 bruggen die we in belgenland tegenkwamen werden door Davitamon gewonnen. In de aanloop hadden we elkander al opgenaaid. We gingen de bruggen upgraden tot bergen. Dit wegens het manco aan hoogtemeters.  En dit voor de bolletjestrui. Zelf had ik mijn zinnen gezet op deel 2 en de vele Nederlandse bruggen die ons hoogstwaarschijnlijk te wachten stonden. Nog steeds zonder de zon aldoor onze 1ste 15 km zeeland kwamen we goed op tijd in Nreskens aan. Hier hadden we de tijd om wat bij te praten en te genieten van het zeezicht en voor mezelf en Ultra een portie nicotine.

In Middelburg aangekomen maakten we voor het eerst kennis met onze volgauto en Hilde/Annelies. De pullen werden gevuld en er werd geproefd van de door Veloots gesponsorde energyrepen. Deze werden unaniem goedgekeurd quoi smask en eetbaarheid (en denk dat we nog een editie of 4 zullen moeten afwerken om alles op te krijgen). Wegens nog steeds niet warm (de zon bleef weg) vertrekken we al vlug voor het volgende stuk. De wind blies strak tegen, gelukkig ietwat op de flank. Overal water, overal vakantiesfeer, opgewekte mensen, dammen Platte bruggen (tellen niet mee in classement) en Jantje Neel. Bij Jantje Neel zagen we een indrukwekkende Arnout op kop sleuren. Zijn kuiten aanschouwende kon hij toch niet wegsteken dat hier veel fietsbagage in stak. Ook een perfecte leerschool voor Jonas en Yannick om het in groep rijden en de waaiertechniek aan te leren. De Yannick merkte op dat de positie achter mij ideaal was. Hij zal deze weliswaar ook niet cadeau krijgen want dit is ook de favoriete plaats van de Keeper. Terug vlotter dan verwacht kwamen we zo in Rotterdam toe waar we terug een minioverzet  moesten nemen. Een kleine 10 min wachten, goed voor groepsfoto en nog wat nicotine. En ook met de wetenschap dat het reeds op voorhand bestelde broodje ergens aan de overkant van het water lagen. Hier reden we ook door den Hollander zijn roots waar we op support rekenden, maar die bleef helaas uit (int vervolg uw familieleden mobiliseren Kruif!).

Perfect gelocaliseerd  (parking langs het water) stond ons bevoorradingsteam ons op te wachten. De hemel stond ondertussen (eigenlijk nog maar just) strak blauw. Strandstoelen opengeklapt. Broodjes werden verorberd. De zon was op dit moment de ideale motivator om de laatste 100 km af te werken. Nu pas werden de zomertruitjes aangetrokken! De grapjes rolden over en weer. De sfeer zat goed! Met volle magen en nieuwe moed vertrokken we weer. Ondanks dat de fietspaden soms enorm breed waren moesten we veel op 1 lint rijden. Dit door toedoen van de vele voor- en tegenliggers. Hierdoor werd het lint constant in stukken gereden. En zo moesten de achterste gelederen constant gaten dicht rijden. Dit, samen met de grote wind zorgde onbewust voor een ideale intervaltraining. Ook te vermelden dat onze Jonas hier mooie stukken kopwerk voor zijn rekening nam, dit samen met Ultra, Arnoud, Buffelke en in minders mate Davitamon en mezelf. We spreken hier over het stuk rond Delft en Leiden. Hier waren we ook constant afgeleid door het water met mooie verzichten, boten  partyboten, vele mooie huizen en levendig Nederland. Links en rechts hoor ik vele malen zeggen, hier zou ik ook wel willen wonen en ik kan ze geen ongelijk geven.  Het vele mooie rond ons doet zelfs onze benen vergeten. Anderzijds waren er her en der vele lokroepen, mooie locaties, terrasjes waar ik wel had willen halt houden. Helaas stond Ultra zijn schema nog steeds op strak. En gelijk had ook hij. Als we alsook nog wat van Amsterdam willen genieten moesten we wel vaart maken.
We zijn dan ook een sportclub op ultrarit en niet op luilekker vakantie. Zowat 40 km van de meet, ergens in centrum Alsmeer, wist Ultra te vermelden, achter de hoek van deze straat zal onze volgwagen staan. En zo geschiede. Onze opperste Terdewiel moederfiguur zijnde de Mixer, was ondertussen ook het bevoorradingsteam komen versterken. Niet dat Hilde en Annelies hun job niet deden. Deze was zowat perfect. Maar dat extra toetje Mixer kan quoi sfeer wel tellen. Een stukje taart die de mixer meebracht werd gesmaakt en werd door 6 personen/koffies doorgespoeld. D’anderen bleven bij sport drank. Een kleine 20 min later schoten we weer in gank. De finale 40 km werden vol moed ingezet. De snelheden werden opgetrokken. De Keeper en Yannick namen hier ook kopwerk ter hand. En nu in de finale hadden we ietsjes minder compasie met de andere renners. We reden een immens park door waar we waarschijnlijk naast de originele route zaten en waar we gravelstukken moesten trotseren. Via de Grote rand van Amsterdam met nog steeds veel waterwegen en rechte stukken vlogen we het centrum binnen. Slechts bij de laatste 10 km kwamen we een beetje te veel lichten tegen maar we lieten dit niet aan ons hart komen. De ogen kregen dan genoeg de kost quoi afleiding. Ergens rond 18 u kwamen we aan bij ons hotel. Opgewacht door ons ondersteunend team met nen bak koude jupilers. Deze hadden we allen ten zeerste verdiend.

Een dikke bravo voor all renners. Wederom gene ene die geklaagd en gezaagd heeft. Terdewiel niet voor bleiters blijft intact!!!!! Geen Platte banden, geen valpartijen, 0 pech!!! Zo zou da telkens moeten zijn. Ons hotel blijkt een …viewhotel met een prachtig uitzicht alover Amsterdam.  We bleven dus wegdromen. We Kregen ook een gratis kamer waar we onze fietsen veilig konden wegbergen. Een pak van mijn hart. En 1/2  u later spraken we af bij het restaurant aan de overkant van de straat waar we ook gereserveerd hadden. Een strak schema, dat is waar. Maar hij klopte dan ook als een zwitserse klok. Een dikke bravo voor Ultra en Hilde die ons dit mogelijk gemaakt hebben. Oprecht merci. Het was er terug één,tje om te koesteren.  Alsook Annelies en de Mixer die zichzelf wegcijferden om ons te soigneren. Merci beaucoup. En de rennersgroep waar de sfeer en cohesie perfect waren. TOP. Tegen dat ons eten goed en wel bediend werd was het al tegen 22u en hadden we al een stuk of 3/4 eibieren( de naam ontglipt me) achter de kiezen. Om de stad in te trekken hadden we helaas de tijd niet. Er was nl. een avondklok waarna alles dicht moest.
Zeeeeeeer jammer want we waren zeer begoest om er een partyavond van te maken. Mezelf, Ultra en Kasitze (bijnaam Arnout was ondertussen geboren) (en den uitleg moet je eigelijk zelf ontdekken!) zijn wel vlug ne keer over en weer geweest om een beetje roes. En uiteindelijk maakten we er met zyn allen toch nog een leuke avond van in het restaurant. We hebben toch de avondklok 1 uur kunnen opschuiven en hilde met (?) hebben nog meeneemdrank kunnen versieren om er nog een uur aan te breien. Een frisse kamer en een goede matras zorgden voor een goede nachtrust. ’s Morgens moesten we een paar blokken om ons ontbijt inslaan (geen ontbijt in hotel). Hierna moesten we afscheid nemen van Hilde en Annelies die de fietsen terug meenamen en de Mixer en de Keeper die met de wagen terugkeerden. Wij keerden met de trein terug. We voelden ons euforisch. Er vielen geen stilmomenten. De sfeer zat optimaal. Hier werd ook Max (Jonas) geboren. Den uitleg zal je ook van hem krijgen. En kmoe zeggen, tis de moeite (en het heeft niets te maken met die andere Max die diezelfde dag de gp zege nam in Zandvoorde – Amsterdam). In kortrijk aangekomen werden we opgewacht door ons ondersteunend team met een drankje. Onze fietsen en baggage werden uitgeladen. Met een kleine delegatie  werd nog afgezakt naar Korba maar hier heb ik tegen mijn nature in voor gepast. Dit om de balans met de vrouw op peil te houden. Wat ben ik blij dat ik hierbij was. Wat heb ik genoten van deze trip. Wat een toffe uitbreiding van onze club. Met zijnde Yannick, Kasitze en de Max.

Welcome!!!
En voor de thuisblijvers is dit een gemiste Kans. Volgend jaar een nieuwe optie !
Leve terdewiel!