Het begon allemaal op onze laatste officiële vergadering ergens in november vorig jaar. Daar we bij het Terdewiel altijd open staan voor initiatieven en daadkracht stonden we toch ietwat perplex nu onze 2 nieuwste leden (op dat moment) met een evenement op de proppen kwamen. Onze Ultra (die toch ook al wat adelbrieven op z’n palmares heeft, weliswaar in een andere discipline, zijnde ultra-trials) en ons Groen Gevaar (die bezig is met zijn lichaam te ontdekken en daarbij vooral de limieten en de grenzen aftast) hadden in een onderonsje al iets in elkaar gebokst, nl. een rit van Parijs naar Kortrijk. Iets van om en bij de 340 km. Die bewuste vergadering lag deze op tafel. De gezichten gadeslaand viel toch op dat dit niet al te serieus genomen werd. Maar diep van binnen wist ik toen al dat dit een schot in de roos was. Een uitdaging is zowat het recept voor motivatie om op de fiets te springen en daar het hier voor allen een recordafstand was zouden we toch best niet te verlegen zijn om zoveel als mogelijk extra kms mee te pikken. De datum voor deze Parijs kortrijk werd vastgelegd in september. Perfect ! Tijd zat op op niveau te raken. In de aanloop naar deze kwam het coronamonster te voorschijn die zowat alles van evenementen bij Terdewiel door elkaar schudde. Maar we zouden het Terdewiel niet zijn als we deze organisatie zouden laten schieten. De affirmaties liepen slechts mondjesmaat binnen. Om nog extra coureurs warm te maken werd een noodplan opgesteld voor als de wind ging tegenzitten. Dan gingen we nl. omgekeerd rijden. Onbewust heeft de Route du Diable misschien ook wel een stukje geholpen. Een Lee Cooper (of moet ik zeggen een Drummerke) doen, zo we toch een beetje weten waar onze limieten zijn bracht zowaar nieuwe instappers op. Een week voor vertrek door toedoen van wat motivatiepraat van den Driehoek en een orval te veel sprong den Boxeur als laatste op de kar. 10 stuks. Lijkt me perfect, niet te groot, niet te klein. De laatste week werd er nog deftig gesleuteld aan de logistieke en organisatorische dinges. Dit alles in onze gesloten Whatsapp. Om verstaanbare redenen (Corona en werkomstandigheden) moest onze Skoe alsnog afhaken. Jammer. Maar wie zijn wij om deze beslissing in vraag te stellen…

Er werd afgesproken aan het Halenplein de zaterdag omstreeks 17 u.  2 voertuigen (2 chauffeurs) stonden ons op te wachten. Nen camper van Iron Pamper kon 5 stuks herbergen en vervoeren (onze George als copiloot om goed gade te slaan hoe deze playmobiel te beheersen) en een werkmanscamionette van op het werk van Het Groene Gevaar, goed om 6 coureurs. Tenten, vloeistoffen, voedingsstoffen en fietsen werden geladen en weg waren we.

Het vakantiegevoel overheerste op dat moment nog tegenover de rit die ons de dag erop ging bezighouden. Bewust of onbewust werden de gesprekken in de camper nog steeds wat afgehouden van onze exploten die eraan kwamen. Maar diep vanbinnen waren we er toch wel mee bezig. Zou onze fiets in orde zijn, bij mezelf, zou ik voldoende zouten in mijn lichaam hebben want men voorspelde een mooie zonnige dag en daar ik een zweterig type ben…, hoe gaan de bevoorradingen gebeuren, etc…

Hoe het er in het ander voertuig aan toeging heb ik het raden naar. Maar ik denk dat ze daar ietwat meer to the point bezig waren..

Onze 2e machine werd gechauffeerd door de Mixer die zich geheel ten dienste stelde van de 9 coureurs. Dit gaf iedereen een rustig gevoel zo we ons niet moesten ontfermen over voeding en drank en kledij en in case of breuk of (maar niemand durfde hier ook maar over te beginnen) in geval van opgave konden we in de bus springen.

Een kleine 3 uur later kwamen we in onze camping aan ergens bij L’Isle Adam. Er werden 4  tenten gegooid, 4 stuks sliepen in de camper en ons koppeltje (zijnde de Keeper en de Mixer) en onze Boxeur gingen later op de avond in een hotel kortbij slapen.

Het was een kleine, rustige camping met de perfecte je m’en foutisme sfeer die perfect bij ons gezelschap paste. De pintjes gingen vlotjes binnen (niet bepaald verstandig maar we zullen den dag erop wel zien hoeveel schade deze toebrachten). De huiswijn van De Living bleek ook lekker te smaken en Het Groene Gevaar had spaghetti voorzien met een zelfgemaakte lekkere vegetarische saus. 2 betonnen pingpongtafels waren ons meubilair.

De gesprekken begonnen meer en meer over de rit van de dag erop te gaan en op een bepaald moment kwamen we bij onze recordafstanden uit het verleden. Onze Berber viel hier toch ietwat uit de boot met een max van 120 km. De andere hadden hadden toch wel al een klassieker (à la Ronde of Liège Bastogne Liège) op hun palmares. 

Zowiezo gingen we goed voor elkander zorgen en de beste pionnen vooraan. Allen hadden vertrouwen in zichzelf. Met het nodige volume aan alcohol en nog een paar Afrikaanse sigaretten later ging ik als laatste slapen omstreeks 24 uur. We gingen rond 5 uur vertrekken dus mijn wekker werd op 5 uur gezet. Zoals afgesproken had elkeen zijn eigen ontbijt mee die in camingstijl werd genuttigd. De temperatuur viel op dat tijdstip toch wat tegen, ergens rond de 8 graden. Iedereen met wintervest en lichtjes aan was klaar voor wat we het liefste doen nl. fietsen met de vrienden.

De rit was in elkaar gestoken door Ultra die tot op de dag zelf nog correcties aanbracht om er een mooie trip van te maken.

De 1ste km was een vlotte zoektocht naar de start van het parcours op de fietsgps (denk dat er toch 6 gps mee waren) en daar we nog dicht bij Parijs zaten viel het 1ste stuk wat tegen (20 km) quoi route. We zaten toen vooral op 4 vaks routes nationales. Ergens op 1 van die lopers (op en af) stelden we vast dat de Keeper en Groene Gevaar niet volgden. De Keeper die op hartslag reed kwam algauw aangefietst maar onze organisator (Groene Gevaar) bleek na telefonisch contact zijn pedalen verloren te hebben. Gelukkig kon hij worden opgepikt door de volgauto en daar hijzelf niets aan het toeval overgelaten had met een volledig uitgerust fietsreparatieuitrusting kon dit euvel gelukkig opgelost worden. Bij de 1 ste pitstop aan een kerkje van een idyllisch dorpje ( we hadden ondertussen de grote wegen verlaten), stond onze Kenan klaar met een volledig herstelde fiets. Gelukkig voor hem/ons/en onze dag.

Ultra lijdde strak de troepen daar hij goed besefte dat er nog flink wat km af te leggen waren. We kwamen in de regionen rond de l’Oise met fantastische uitzichten en bezienswaardigheden ( kastelen, fauna en flora,…). Enkele stukken met grove stenen werden vermeden door wegen erom te nemen. Maar op een ander minder comfortabel stuk dan toch een 1ste lekke band. Aldoor Beauvais (zowat de laatste stadskern die we aandeden) reden we Picardië binnen. De grootste hoogteverschillen lagen hier al achter ons. Met een ontembare Ultra met veel wisselende posities hierachter en naast ging het zowaar redelijk vlotjes maar toch niet op de limiet. De oudjes van de groep (zijnde Driehoek, Keeper en mezelf) zorgden voor het afstoppingswerk bij langere klimmen. Doseren noemt dat!! Onze jongsten ( zijnde Berber en de heropgeviste Buffel) zaten eerder in de koersmood maar hielden wel ten gepaste tijde op.

Het Groene Gevaar hield zich tegen zijn natuur opvallend rustig en stilletjes aan kwamen ook de Iron Pamper en Boxeur zich moeien met de debatten vooraan. Zo om en bij de iedere 45 km werden de pullen gevuld met liquide naar wens (hoofdzakelijk sportdrank). Dit in korte pauzes om ons mooi ritme niet te verliezen. Kleinere wegen met max kleine minidorpjes (zo hebben we het liefst) vierden ons stilletjes aan door de Sommevallei. 

De wintervesten waren ondertussen al lang verdwenen en de zon begon al aardig ons humeur op te krikken. Enkele herbergen waar de fransozen hun zondagen socialiseren, zoef voorbij, cafe den Driehoek (een raadsel), zoef voorbij. De middagpauze was gepland aan om en bij de 170 km maar de mooie Sommevallei leidde ons genoeg af om ook maar te denken aan pijn of afstand. Via de mooiste bien venue die ik me kan indenken (we reden zowaar een lusweg door de zee die enkel bij laag water berijdbaar was, goed gepland van Ultra!) reden we Le Crotoy binnen waar George en de Mixer ons opwachtten voor ons middagmaal. Naar traditie stokbrood met beleg. Nen koffie en een pintje (en sommige andere dinges) werden gebruikt om alles door te spoelen. Dit op een campinglocatie waar we het gehele buitenterras in beslag namen.

Niet 1 coureur was aan het klagen of puffen of panikeren. De mood zat erin. En wijselijk na een klein uurtje zetten we er terug de vaart in. We volgden hier nog een 50 tal km de kustlijn, ietwat landinwaarts en ook hier een dikke pluim voor de routemaster. Constant langs meren, vakantiehuisjes, campings waar we voldoende afgeleid werden. Stilletjes aan kwam ook het Groene Gevaar en veelvuldig Buffeltje en de Iron Pamper (ietwat minder dan hij wilde, hij had bij de middagpauze wat overlast gelost en er was blijkbaar nog een 2e deel) de kopposities innemen. Ergens in een drinkpullevulpauze in een bos met bomen van rond de 150 jaar heeft hij zich ontlast en blijkbaar waren de benen idemdito ontlast. Hij begon zowaar de snelheid nog wat opdrijven. Er werd wel veel gewisseld , ook onze 120 km machine zat meer voor dan achter. We reden steeds sneller en sneller. We hadden nog een heuvelzone rond Saint Omer te gaan en dan nog een pittig stuk rond de Kasselberg. Desondanks bleven we strak samen rijden. De gedachten en het beengevoel van de anderen kon.ik niet lezen. Veel ai’s en kuh’s waren er niet. Soms verscholen achter nen zonnebril of het zijn allen goed pokerende coureurs. Dan was er nog den boxeur die ons vele malen aanmaande om het rustig te houden want het was nog ver. Maar zijn woorden werd steeds ontkracht (of is het verkracht) door alsook keer op keer snelle overnames te maken. En toen kwam er nog een stuk offroad die niet omzeild kon worden met stenen e beetje veel te groot om er over te rijden en by direct hadden we er 2 lekke banden bij (Pamper en Buffelke) zodat de rest veiligheidshalve maar da klotestuk bergop te voet deed. Goed en wel een paar slokken en een reepje energie latee zoemden de volgauto en de renners terug op. We minimaliseerden op da moment alles. Nog een zondagsritje en we waren thuis!! Niets kon ons nog deren. In de oplopende zones moesten enkel mezelf en de Keeper gaatjes laten. Den veel minder getrainde Driehoek bleef hier opvallend goed aan het peleton plakken ( of zou het die nieuwe machine zijn die vleugels geeft). Maar de Keeper en mezelf reden ook vlotjes de gaatjes dicht op plat of dalende stroken. We zaten per slot van rekening al op het parkoer van gent wevelgem. Gekende namen diemden op. De euforie of was het minder helder denkend maar de snelheden liepen steeds verder op. Waren het de laatste cartouches, we weten het niet. Rond Warneton kwamen we aan de ons gekende Leie alwaar er een gezellige drukte was goed voor nog een laatste motivatieinput (we gingen trouwend nog 1tje drinken in ’t stad). In tijdrittempo raasden we de Leie af (zouden ze al bezig zijn met de tijdrit De Living Korba??). In Lauwe reden we de leie af om nog Lauweberg mee te pikken waar zowaar den sterke Driehoek een gat moest laten. Zou dit psychologisch zijn. Aan je huis voorbij rijden en toch verder moeten. De attente Pyjama wachtte hem op samen reden we het gat naar de kleine lichtjes voor ons dicht (we waren vertrokken en kwamen aan met licht). Even doemde het in mij op om erop en erover te gaan maar toch misschien beter samen uit samen thuis. Achteraf gezien had ik dit plan beter uitgevoerd want net aan de ingebeelde vlag van 1 km ( waar mijn huis staat), lap, platte band( mijne 1 sten). In euforie wil ik nog verder zetten maar Buffelke maakt me duidelijk beter te stoppen en te wandelen. Langs ’t Molenhoekske lagen de Mario en 1 klant plat van het lachen. Het kon ons niet deren. We hadden tenslotte onze 1 ste Terdewielgroepsultrarit zonder ook maar 1 fysieke last ( allen) afgewerkt. Bij de camper en camionette aangekomen werd nog nen laatste jupiler genuttigd en was iedereen overweldigend tevreden over zijn eigen en de groepsprestatie. Het geluk straalde van de gezichten. Wat was dit een looie dag 

1tje om nooit te vergeten

1tje die ons over een fantastisch parcours bracht

1tje om nog ne keer over na te kaarten want de geplande groepsdrink viel wat in het water daar iedereen uitgezonderd de oudjes zich terug trok naar hun familie en de daaraan gepaarde verplichtingen (we mogen de koersvrouwen trouwens ook dankbaar zijn dat we onze zondag vrij kregen om onze hobby uit te oefenen).

Maar vooral een staande ovatie voor de organisatie zijnde Ultra (machtig parcours) en Het Groene Gevaar (alles klopte als een drinkbus). Fantastisch dat jullie als bleutjes in de groep dit gebeuren mogelijk gemaakt hebben voor ons.

Maar hoe straf was de zorgzaamheid en altijd aanwezig op de juste momenten , jezelf wegcijferend en gewoon de aanwezigheid van de Mixer niet. Bedankt je bent een topper!!!!

Zonder jou was dit een heel ander verhaal . Alsook George (Joris die zijn familie, zijn voetbal, zijn pintje heeft moeten laten om die machine veilig in Kortrijk te krijgen. Fantastisch dat je dit voor ons wilde doen. Je bent een topkerel.  En ik hoorde je stilletjes (luid) dromen om eventueel de 2de editie of misschien de 3, al naargelang de opbouw, mee te rijden. Onze steun heb je alvast!!

Ook de Iron Pamper, nen dukke merci om je machine in te zetten voor dit gebeuren. Top ,!!!

Let wel, dit alles is door mijn invalshoek bekeken en kheb 1000 dingen vergeten. De rest kun je horen via dandere.

Een gelukkige voorzitter Pyjama