Een weekendje Lo-reninge,

Met een vakantie gevoel richting Lo-reninge en inderdaad toen ik aankwam was er al volop ambiance. Eerst iets drinken en dan pas uitpakken was de boodschap.

De kookploeg en andere derde wielers hadden zich al genesteld op de prachtige camping Maeldestede de kinderen waren al aan het ravotten met de go-cars, bal, konijnen….. Na het uitpakken heb ik me rustig aangesloten in de ronde, waar er al stevig werd geconsumeerd. Het beloofde een prachtig weekend te worden, en de weersgoden zouden ons gunstig gezind zijn. Vrijdagavond werd er al de nodige krachtvoeding gegeven in de vorm van een lekkere, smaakvolle met liefde gemaakte hotdog die ons werd geserveerd op een bedje van ajuin en overgoten met een willekeurig sausje, natuurlijk werd er ook gedacht aan het vloeibare gedeelte waar vele derde wielers zich aan vastklampen, er was keuze genoeg, het ging van water over wijn naar sterkere biertjes, voor elk wat wils. Na onze voeding werden we dan onder escorte begeleid naar onze drankhoek waar een vuurschaal stond die op zeeeeer professionele wijze werd aangestoken door onze brandweerman van dienst Berendries. Daar werden zowel heldhaftige – als dagelijkse verhalen opgerakeld onder het toeziende oog van “den drank”, na onze nachtelijke escapade mochten we een bezoek brengen aan onze tenten met het gedacht toch iets te slapen maar totaal uit het niks kwam er nog een nachtconcert namelijk een onbekend nummer van Mozart “de grizzlyfluisteraar”.

Na onze “nachtelijk rust” kwamen we in de ochtendzone, de ene al wat frisser de andere spraakzamer maar de meeste volwassen mensen hunkerden toch naar een goe satte caafeee ..de grootste van de kookploeg was ondertussen al om de nodige broden geweest, die we met zijn allen aten want om 9u stipt gingen we vertrekken voor de 120 km.

Hupla  kilometer 0 we waren vertrokken. Krampy had een alternatieve route gemaakt voor bepaalde fietsers waarvan ik natuurlijk gretig gebruik ging van maken. Die route was goed voor 85.000 m waarvan de eerste 31 km gezamenlijk was. Er was toch (in mijn ogen) een moedig man die mee was met niet veel km in de benen, maar helaas en begrijpelijk waren na 1u30 de benen op, maar niettemin chapeau. Ondertussen hadden we MK’tje al kwijtgespeeld aan alweer door een platte band (zijn bijnaam zou beter “platte tube” worden) en een verloren stuk van zijn fiets al dan niet bewust 😉. Onze depannage dienst van wacht Heidi had haar handen vol. Ik vermoed dat de kookploeg ook ergens hun handen vol had met waarschijnlijk één of ander drankje, waarbij ik hun geen ongelijk in geef. Kilometer 31 kwamen we tot een scheiding, Krampy, Desker en ik rukten ons los van de hoofdmacht en de moedigen van 120 km zetten hun tocht gezapig verder. Kilometer 51 in het dorpje Herzeele was er een 1^ste stop na wat zoekwerk werd er een lokaal cafeetje gevonden. Na onze pitstop gingen we verder, ik zat gelukkig in het wiel van 2 heel ervaren flandriens , er werd verteld over vroeger, vakanties, zo had ik een idee over mijn 2 fietsgenoten dat ze al veel hebben meegemaakt, zo vlogen de kilometers voorbij. Kilometer 67 was er in Staveele pitstop nummer 2, en daar dacht Desker ik ga voor den picon, Krampy voor een pilsje, en groot gelijk …daarna was het de rechte lijn richting camping al was die lijn niet echt recht, we werden geneteld langs alle kanten en we moesten goed opletten want in het pad lagen diepe geulen… Na te zijn toegekomen hadden we toch een klein hongertje, want we hadden de bevoorrading gemist maar we werden direct door de fantastische kookploeg geholpen, ze wilden ons direct een côte à l’os bakken maar we zeiden dat we tevreden waren met een broodje en pizza. Nadien wou de kookploeg ook wat aan hun fysieke toestand werken, en ik bood me als vrijwillig aan, wist ik toen veel dat ze de plaatselijke buurtcafés gingen bezoeken 😉. Ondertussen waren de mensen van 120 km al toegekomen, na de was / plas / opfris beurt werd al stilaan gedacht aan de bbq. Ondertussen was Max komen aansluiten, en de bbq werd door iedereen geapprecieerd, het vlees smolt in de mond en hier werd de fond gelegd voor de avond en de volgende dag. Ondertussen was Derrarière (wss tegen doktersadvies op bezoek, maar niettemin was iedereen happy haar te zien, en ook dat het al beter ging met haar) met vriend en een vriendin op bezoek. Die avond had de organisatie een schitterend spel uitgedokterd, we werden allen in ploegen van 3 verdeeld, Gele Kanarie en ik zaten bij supermadame Heidi, ze doet niet alleen aan depannage op de weg, ze depanneert zelfs ons. De spelen waren subliem, het ging van 4 op 4 rij met snelheid, over petanque over darts naar nagel kloppen en daar was Heidi ook de betere van ons, een echte superwoman, ze klopte de nagels alsof het niets was, terwijl Chris en ik er maar stonden met ons mond vol alcohol… maar niettemin iedereen was daar om de te winnen, de spanningen liepen soms hoog op, we zitten met veel gezonde winnaarsmentaliteiten in het derde wiel, ze wilden niet onderdoen voor elkaar  maar dit allemaal werd prachtig en subliem in de smog gedrukt door de jury (namelijk de kinderen). Natuurlijk waren er in  alle groepen wel een paar slimme mensen die het zeuren snel doorhadden 😊, er zijn zelfs mensen die voortaan kunnen doorgaan als een volleerd goochelaar niks in de hand maar 2 jetons in de mouw… na 30 minuten moesten we stoppen en de 2 groepen met de meeste levens nog over moesten nog een finaleronde spelen… dit ging van wrap kloppen over tampons aan de broek. Het was echt gieren, de wraps vlogen naar alle kanten.  De uiteindelijke winnaars werden de grasmatjes, proficiaat MK’tje, Flore en Max…eens de spelen gedaan waren gingen we terug naar onze rendez-vous plaats waar Boxeur ons het zweedssysteem heeft getoond en uitgelegd , daar werd er nog de nodige drankjes achterover geslagen in combinatie met marshmello’s, er waren schijnbaar mensen in supervorm want bij het rieken van de ochtend zijn er nog  mensen gaan slapen..

Zondag : de dag des heeres , de kookploeg had ons getrakteerd op een royaal ontbijt met pistolets, wit en bruin brood, cava, raar maar waar bijna niemand heeft er van gedronken maar van de koffie des te meer, er was zelfs een persoon die 5 alarms heeft geplaatst uit voorzorg zei ze…vandaag gingen we alweer van start om 9u stipt maar deze keer was er een reisleider mee namelijk Bart Castelei (dit is een wereldfietser, boekenschrijver, is tijdelijk den belgische james bond geweest, heeft ook gewerkt voor radio 1, etc …)

Hupla, kilometer 0, we waren vertrokken voor een tochtje van 75 km, we zouden 4 stops doen, en idd na 16 km kwamen we aan de Frans- Belgische grens waar er een moderne grenspaal staat. Dit werd terug grens in 1713 (dit is een weetje watje), na onze 1^ste stop gingen we op onze elan door naar stop 2, deze keer een iets langere stop namelijk “île de bambecque”, dit is een soort ecologische hoeve, die ook volledig bestaat uit bio-teelt, die verder ook een camping uitbaat, daar werden we ongelooflijk goed ontvangen en kregen we een korte uitleg van hun project(en) waar we nadien mochten genieten van hun zelf gebrouwen drankje. Na onze dorstlesser mochten we terug op onze velo, op naar stop 3, tussen stop 2 en 3 bedank ik Boxeur, Berendries en Sala even… ondertussen aangekomen aan stop 3 daar ging het over molens, Bart onze begeleider / gids is van beroep molenaar, en daar heeft hij een stuk of zes van die kleine molens staan en heeft hij kort de werking van de molens uitgelegd, maar op dat moment zat ik al met iets anders in mijn hoofd. Na intermezzo 3 gingen we naar stop 4 namelijk den boot (gekocht voor 1 € in Congo), nog een project van Bart, dat was een langere stop met de nodige drank, daar waren ook de niet-fietsers aanwezig om manlief een hart onder riem te steken, of gewoon ene te komen meedrinken, ik vermoed wel het laatste… Na de laatste stop was het nog 10 km naar de camping waar we werden opgewacht door een 1000-koppige menigte  die ons met een oorverdovend lawaai aanmoedigde en daar stond de kookploeg ons aanbiddend te begroeten dat we veilig waren aangekomen… als beloning kregen we superlekkere pasta… en zie plots kwam er nog eentje zijn neusje door het venster steken namelijk den Pijama die ons nog gauw een bezoekje kwam brengen…

Na de pasta werd er nog even rustig bijgepraat tot er werd besloten dat we met zijn allen het traditionele groepsmoment in acht moesten nemen, dat ik persoonlijk wel belangrijk vind, we mogen inderdaad blij / gelukkig zijn dat we dit mogen / kunnen meemaken omringd door mensen waar je kan op steunen / rekenen, de vriendschap / kameraadschap zit diep geworteld in het Terdewiel, je voelt dit, je ziet dit, het stroomt er vanaf, dit geeft mensen de moed om verder te gaan, al is het maar een simpele goedendag te krijgen / te geven. Iets doen voor een ander waarvan de persoon voor wie je het doet gelukkig wordt maakt u gelukkig.

Nadien werden de meeste mensen met de neus op de feiten gedrukt, ons veldkeuken werd ontmanteld dit houdt dus het einde van een prachtig, vriendschapsgebonden, fietsend weekend in met een bende joviale, warme, uitgelaten mensen met het hart op de juiste plaats…na de gemeenschappelijke delen te hebben geborgen was het tijd aan de persoonlijke en dit was wel heftig want dit hield in : back to live…druppelsgewijs verlieten ze de camping, er waren wel nog mensen die nog een dagje langer daar bleven.

Toch een grote merci aan de kookploeg, die staan misschien in de anonimiteit maar ze zijn er wel voor ons, de fietsers, de kinderen.. ik bedank ze met heel mijn hart (later misschien nog eens met schotjes 😉 ) wat ze gedaan hebben, zonder hun zou er iets mankeren namelijk hun liefde voor de fietsers hun maag. MERCI MERCI…

Dank aan de organisatie om dit uit de grond te stampen, voor de locatie, het organiseren….dank aan de mensen die aanwezig waren, dank aan de mensen die een luisterend oor zijn, dank aan de mensen om hun goedheid, dank aan de mensen om hun vriendschap….

DANK U om deel te mogen zijn van jullie …

Bartje

Hier vind je alle foto’s van het weekend 2022.